z życia wzięte

Dlaczego popękały i odpadły płytki z tarasu?

Pewien - z kilkuletnim już stażem - wykonawca tarasu wpadł w konflikt z właścicielem domu jednorodzinnego. Taras przykrywający pomieszczenie ogrzewane o wymiarach 4 x 10 m oraz werandę o wymiarach 2,5 x 4,0 m, został wykonany na stropowej monolitycznej płycie żelbetowej z nadlewką betonową nadającą spadek 1 do 2 %.

Bez projektu wykonano następujące „typowe” warstwy:

• Dwie warstwy papy bitumicznej. Wcześniej, w płycie stropowej i nadlewce zostały zakotwione słupki balustradowe z kwadratowych kształtowników stalowych walcowanych na zimno, które następnie pomalowano antykorozyjną farbą podkładową.
• Folia budowlana PE grubości 0,2 mm - jako oddzielenie od papy.
• Dwie warstwy styropianu XPS grubości 5 cm każda oraz jedną warstwę styropianu EPS-100  grubości 2 cm.
• Warstwa papy termozgrzewalnej.
• Warstwa dociskowa grubości 7-8 cm z betonu klasy C16/20 (B-20zbrojonego włóknem polipropylenowym 19 mm w dawce 1 kg/m³ betonu -jako zabezpieczenie przed rysami skurczowymi. W płycie dociskowej powtórzono spadek podłoża w kierunku odpływu wody opadowej do rynien. W środku tej płyty wykonano poprzeczne nacięcie tarczą diamentową na głębokość 1/2 jej grubości - traktując to jako  szczelina przeciwskurczowa. Podczas wylewania warstwy dociskowej, wzdłuż cokołu (na jej styku ze ścianą budynku) umieszczono taśmę grubości 6 mm z pianki PE. Tą samą taśmą oddzielono po obwodzie także styki płyty ze słupkami balustradowymi.

W związku z tym, że po 3 tygodniach od wylania warstwy dociskowej stwierdzono na całej powierzchni liczne i duże rysy skurczowe, wykonawca postanowił ją niezwłocznie zdemontować. Istnienie rys, uznał za skutek układania betonu podczas upałów (lipiec) i zbyt szybkie odparowanie wody. W rezultacie, nową warstwę dociskową ponownie wykonano, ale jesienią tego samego roku. Po odczekaniu ok. miesiąca, wykonawca przystąpił do ułożenia płytek gres o wymiarach 30 x 30 cm, które przyklejał bezpośrednio na betonową płytę dociskową za pomocą klasycznego kleju do płytek ceramicznych. Do spoinowania fug (także w pachwinie pomiędzy cokolikiem a płytą) zastosowano klasyczną masę mineralną do spoinowania ceramiki.

Na powierzchni czołowej tarasu szpeciły wszystkie warstwy, więc pokryto je masą szpachlową do ociepleń metodą BSO z jednoczesnym zbrojeniem siatką z włókna szklanego. Na to przyklejono płytki gres. Miało to także zastąpić obróbkę blacharską nadrynnową, bowiem płytki zakończono tuż nad rynnami, by woda po nich spływała do rynny. Płytkami wykończono także cokoły na ścianach na wysokość ok. 15 cm - przyklejając je bezpośrednio na tynk.

Wiosną następnego roku wystąpiły pierwsze objawy niepokojące inwestora i wykonawcę, zaś latem na przełomie czerwca i lipca, apogeum - polegające na:

• Odpadnięciu wszystkich płytek z czoła tarasu - na całym obwodzie.
• Pękaniu płytek na środku powierzchni tarasu - prostopadle do dłuższego boku (w okolicy nacięcia przeciwskurczowego).
• Totalnym pękaniu fug między płytkami.

Przydatna w praktyce wiedza z książki "Sekrety ..."

Oto jeden z pierwszych przykładów korzyści z wykorzystania mojej książki podczas budowy domu bliźniaka. Książka 1 czerwca 2017 roku powędrowała „pod strzechy”. W tym przypadku, do wykonawcy-inwestora domu pod Wrocławiem.

Błędnie wykonana samopoziomująca posadzka hali przemysłowej

Była kiedyś posadzka w hali produkcji lekkiej i magazynach o łącznej powierzchni ok. 700 m² wykonana z betonu, który w latach sześćdziesiątych ub. wieku obłożono płytkami klinkierowymi. Obecny inwestor powziął decyzję o wyremontowaniu posadzki, bo płytki były wyszczerbione i stanowiły nierówną powierzchnię, po której niemiłosiernie kołysały się wózki z produktami obniżając ich jakość i utrudniając pracę załodze. Miejscami płytki były popękane lub poodpadały, co tylko potęgowało negatywne odczucia. Zamiast zlecić wykonanie projektu remontu posadzki, inwestor w swojej naiwności zawierzył doświadczeniu i wiedzy wykonawcy i jemu powierzył zadanie przywrócenia poprawności.

Tenże pokrył całą starą posadzkę cementową masą samopoziomującą, jako że uznał iż niemal z definicji - skoro masa jest samopoziomująca, to doskonale sama wyrówna i zakryje nierówności, zapadnięcia i ubytki w nawierzchni. W drugim etapie, postanowił że pomaluje ją farbą epoksydową. Ponieważ wykonawca nie miał ani przygotowania zawodowego (był typowym samoukiem), ani wiedzy na temat technologii napraw posadzek przemysłowych, już na starcie popełnił szereg błędów - tyle, że jeszcze o tym nie wiedział. Robotę wykonał i zapłatę otrzymał.

Po upływie 3 ty­godni, na posadzce pojawiły się liczne spękania oraz masowe wręcz jej odspojenia od podłoża (głuche miejsca przy chodzeniu i ostukiwaniu). Wezwany wykonawca miesiąc później - w ramach reklamacji - na większości powierzchni usu­nął masę samopoziomującą, po czym wykonał kla­syczny jastrych beto­nowy grubości 5-7 cm. W jed­nym jednak pomieszczeniu, nie zdemontowano nawierzchni (ze względu na brak miejsc głu­chych), lecz pokryto ją farbą epok­sydową - licząc na pokrycie spękań. Na placu obok hali magazynowej zło­żono połamane kawałki usuniętej nawierzchni samopoziomującej. Wykonawca uznał, iż nie był to jego błąd, lecz wina niepełnowartościowej masy. Złożył więc reklamację u  producenta. Producent zaś, zwrócił się do mnie o konsultacje.

Naprawa przeciekających żelbetowych podziemnych zbiorników wody pitnej

Duża i z tradycjami firma budująca dla przemysłu, po wybudowaniu i oddaniu do użytkowania dwóch żelbetowych podziemnych zbiorników wody pitnej pracujących na potrzeby dużego szpitala wojewódzkiego, stanęła w okresie gwarancyjnym w roku 2003 przed potrzebą pilnego rozwiązania problemu z przeciekaniem tychże zbiorników. Wydawało się, że podczas budowy wszystkie prace wykonano poprawnie i zgodnie z wymogami technologicznymi oraz sztuki budowlanej. Jednakże w obu zbiornikach po kilku miesiącach eksploatacji wystąpiło wyciekanie wody wodociągowej do gruntu.

Problemy z hydroizolacją budynku dostawionego "plomby"

Istniejący niepodpiwniczony budynek szkoleniowo-wypoczynkowy pewnej dużej firmy zlokalizowany u podnóża góry został rozbudowany w ten sposób, że dobudowano do jego ściany szczytowej budynek nowy większy i z podpiwniczeniem. Cechą charakterystyczną lokalizacji jest to, iż oba budynki postawiono na dość stromym zboczu tuż nad potokiem. Sporządzono stosowny projekt budowlany i realizowano budowę. Kiedy budowa stanu surowego miała się ku końcowi, tj. wykonano już zadaszenie nowego budynku, okazało się, że po ulewnym deszczu piwnice zostały silnie zalane wodą spiętrzającą się do 100 cm. W czasie kiedy ulewne deszcze trwały kilka dni, trzy pracujące ciągle duże pompy nie nadążały z usuwaniem wody z piwnic. Temat trafił do mnie.

Niewiarygodna, ale prawdziwa renowacja niecki basenu "pod chmurką"

Ekspresowa posadzka żywiczna w pawilonie handlowym

Nietypowy remont podłogi na drewnianym stropie

Błędy projektowe i wykonawcze w budynku wielorodzinnym ze stropodachem wentylowanym

Duży deweloper zwrócił się do mnie o ustalenie przyczyn występowania silnych zawilgoceń i pleśni na ścianach i sufitach w mieszka­niach najwyższej kondygnacji budynku wielorodzinnego w Warszawie. Problem był pilny i poważny, bo budynek na gwarancji.

Zastałem następujący stan: W mieszkaniach zimą wyczuwa się pleśń i stęchliznę. Na styku ścian zewnętrznych i sufitów w kuchniach i pokojach oraz w ościeżach okien i drzwi balkonowych ogniska pleśni. W miejscach tych widać gołym okiem mokre plamy, a nawet kropelki wody. Według relacji mieszkańców zamieszkujących od dwóch lat, już po trzech miesiącach od zamieszkania, zimą na styku sufitów i ścian zewnętrznych w po­kojach i kuchniach pojawiły się mokre plamy i woda spływała na pod­łogę z tych miejsc (fot. 1, 2).